Hoewel in de grote stad geboren en getogen, is De Groot beslist geen 'stadsmens'. Hij houdt van de natuur, is er als het ware van doortrokken. Vanuit deze diepe gedrevenheid brengt hij het idyllische landleven op het doek.
Of hij in Oirschot en Heeze een even fijne vriendenkring als in Nunspeet heeft opgebouwd, is niet bekend. Wel vindt hij hier de echte liefde: Alida Hendrika Lang. Ze trouwen in de zomer van 1920 in de gemeente Gendringen, waar Alida vandaan komt.

Er is een tiental jaren, waarin het geluk overheerst.Hij schildert portretten, heidelandschappen, het boerenleven in vele variaties, hij maakt stillevens en hij is beroemd om zijn getekende 'koppen'.

In de crisisjaren voor de Tweede Wereldoorlog wordt het bestaan zorgelijker. Een portret van 450 gulden brengt brood op de plank, maar De Groot is ook wel gedwongen miniatuurschilderijtjes te verkopen voor 25 gulden per stuk.

En dan dient het grote leed zich in huize De Groot aan: vanaf 1933 lijdt mevrouw De Groot aan multiple sclerose. Er volgen voor het echtpaar en de kinderen moeilijke jaren.

Wim de Groot, die zijn vrouw liefdevol verzorgt, komt van 1933 tot 1945 amper meer aan schilderen toe. Daarbij komen de oorlogsjaren. Omdat hij zich niet bij de Kultuurkamer aansluit, krijgt hij ook nog dringend gebrek aan schildersmateriaal.
Na de oorlog werkt hij moeizaam door tot aan zijn overlijden in 1956. Zijn vrouw sterft drie jaar later.