Bij de boeren werden ze gastvrij ontvangen. In het hooi of op het deel vonden ze een legerstede voor de nacht. Ze zwierven met de herders achter de kudden schapen aan, met het doel om ze uit te tekenen.

Ze schilderden de eeuwenoude eiken, de boerenhoeven in het groen verscholen en in menige boerenwoning is hier en daar nog wel een studie of tekening terug te vinden van een oude, reeds lang gestorven Veluwse schilder.
De schilders waren één met de bevolking. Wanneer de herfst door het lover kwam kijken, schikten zij 's avonds om de heerd, waar een groot stuk hout licht gaf en behoorlijk warmte.

Dan gingen er verhalen rond van 'witte wieven' en spoken, die plotseling verschenen met vurige ogen, zodat 's avonds niemand meer buiten durfde in de dikwijls stikdonkere nacht."