De contacten met collegae inspireerden hem en hij had het gevoel dat het uitwisselen van kennis en ervaring over en weer bijdroeg aan het (artistieke) resultaat.

Je werd bij Sint Lucas niet zomaar lid en Chris was er trots op dat hij werd uitgenodigd bij zo'n beroemde vereniging lid te worden.

Chris had voorliefde voor het Veluwse- en Overijselse landschap en was gek op paarden, speciaal op schimmels. Toch deed zich ook wat vreemds voor met een zwart paard.
Op een ochtend werd hij wakker en vertelde hij zijn vrouw Lenie van een droom waarin hij een schilderij maakt met een zwart paard. Het zwarte paard stond in de sneeuw en keek naar een boerderij. Chris besloot het ook echt te schilderen.

Diezelfde dag was Chris bij een opening van een expositie en ontmoette daar Belinda Meuldijk die vertelde een boek te hebben geschreven met als titel Een zwart Paard.
In het gesprek bleek het zwarte paard uit de droom veel overeenkomst te hebben met de inhoud van het boek. Chris: 'Je mag raden wie het schilderij nu heeft?'

Toch heeft Chris, naast de vele landschappen, veel stillevens, naakten en zelfportretten gemaakt.
Van de zelfprotretten zei hij me ooit: ,,Het fijne van een zelfportret is dat je het gemakkelijkste model hebt, wat er bestaat. Het poseert zolang je dat wilt en trekt precies het gezicht dat je wilt. Kortom: het geduldigste model wat je kunt vinden, is je eigen kop voor de spiegel.'