vervolg van pagina 11
In tegenstelling tot Ten Bruggen Kate accentueert Willink zijn objecten onder meer met mensen op de voorgrond.
Bij Ten Bruggen Kate heerst ruimte en rust. Zijn liefde voor het landschap domineerde terwijl het licht zorgde voor mysterieuze contrasten en de lichtval vaak lange schaduwen trekt.
Chris zei me daarover: 'Eigenlijk is de wereld donker, zo geef ik dat ook weer. Maar toch, ergens in of buiten deze melkweg moet iets Almachtigs, een hogere macht die alles bestuurt, zijn. Daardoor valt het licht op aarde en dat vind je terug in mijn schilderijen'.
Het duurde nog jaren voordat Chris de nieuwe stijl ontwikkelde tot de karakteristieke stijl van later. Aanvankelijk paste hij hem wisselend toe, hij experimenteerde met de elementen kleur, licht, vorm.
Pas rond 1970 merkte hij dat er een zekere basis was gelegd, een soort platform waarop hij zijn artistieke ei in alle toonaarden kwijt kon. Eindelijk zag hij kans, datgene wat diep in zijn lijf zat naar buiten te brengen, op het doek te laten zien. De professionele spanning die er altijd was als het resultaat weer niet dát was wat hij had willen uitbeelden, viel weg.
Een heel kenmerkend schilderij dat hij in die tijd maakte is 'De verscheurende stilte´. Op dit doek wordt de strakblauwe lucht, met daaronder een van de kou versteent landschap, doorsneden door een paar straaljager.
Dit werd bevestigd door de waardering die hem over zijn werk ten beurt viel.
In 1971 betrok hij een atelier in Zwolle waar hij 26 jaar werkte. Hij was jaren voorzitter van de schildersvereniging Het Palet in Zwolle en werd daar later ere-lid van.
|
|
Arabische paarden
Eens vertelde Christ bij het wakker worden dat hij van een schilderij gedroomd had met een zwart paard in de sneeuw . Bij de opening van een tentoonstelling van Rob de Nijs, die middag, vertelde diens vrouw Belinda dat zij een boek had geschreven met de titel Het Zwarte Paard. In het gesprek bleek dat het verhaal over het zwarte paard onwaarschijnlijk veel overeenkomst vertoonde met het beeld uit de droom van Chris. Vanzelfsprekend moest het schilderij er toen komen. Dit is het.
Veluwse winter 1988
Het laatste licht 1992
Lees verder op pagina 13
|